INSIDE STORY | «Μην φτάσουμε να πούμε “ποιος έφταιγε τότε”»: Ευπαθείς ομάδες και κορονοϊός
INSIDE STORY | «Μην φτάσουμε να πούμε “ποιος έφταιγε τότε”»: Ευπαθείς ομάδες και κορονοϊός
«Η 20ήμερη ενδοφλέβια θεραπεία, μήνα παρά μήνα, είναι η συνηθισμένη μου ρουτίνα. Το 25-28% της αναπνευστικής λειτουργίας που έχουμε πολλοί από εμάς, δεν θα αντέξει την επίθεση από τον COVID-19. #Μένουμε_Σπίτι», λέει ο Δημήτρης Κοντοπίδης.
INSIDE STORY | «Μην φτάσουμε να πούμε “ποιος έφταιγε τότε”»: Ευπαθείς ομάδες και κορονοϊός
Ακολουθεί απόσπασμα από την συνέντευξη του Δημήτρη Κοντοπίδη που δόθηκε στην Κατερίνα Οικονομάκου, από το Inside story λίγες μέρες πριν το lockdown στην Ελλάδα.
Δημήτρης Κοντοπίδης: «Ο περισσότερος κόσμος, δεν γνωρίζει ακριβώς τι διακυβεύεται»
Το πρώτο πράγμα που ρωτάω τον Δημήτρη Κοντοπίδη είναι πότε άρχισε να ανησυχεί για τον κορονοϊό. «Το ρωτάω διότι υποθέτω ότι υπήρξατε υποψιασμένος νωρίτερα από ό,τι το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας», του λέω. «Από την στιγμή που ξεκίνησαν τα πρώτα κρούσματα στην Ευρώπη, είχαν αρχίσει να μας ζώνουν τα φίδια. Από την μία γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα σοβαρό ιό που επιτίθεται στο αναπνευστικό σύστημα – που είναι και το αδύναμό μας σημείο», λέει ο επίτιμος πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου Κυστικής Ίνωσης. Όπως μου εξηγεί, οι ασθενείς με Κ.Ι. στην πλειοψηφία τους καταλήγουν από αναπνευστική ανεπάρκεια. Η παχιά βλέννη που δημιουργεί η νόσος σε διάφορα όργανα –όπως και στους πνεύμονες– τους καταστρέφει σταδιακά.
«Έτσι, όσοι από εμάς έχουμε ήδη χάσει μεγάλο μέρος του πνεύμονα και βρισκόμαστε σε αναπνευστική ανεπάρκεια με 30-40% της αναπνευστικής μας λειτουργίας, απειλούμαστε από κάθε ίωση και γρίπη. Όταν μάλιστα διαβάζουμε σε δημοσιεύματα ότι ασθενείς που ιάθηκαν από τον COVID-19 έχασαν 20-30% της αναπνευστικής τους λειτουργίας, όσο είναι δηλαδή το συνολικό ποσοστό που μας έχει απομείνει στον πνεύμονα, σε περίπτωση μόλυνσης, δεν θα προλάβουμε να πούμε “ούτε το όνομά μας”». Όμως ανησυχεί και για έναν ακόμη λόγο, λέει ο 38χρονος άντρας. Αυτήν την περίοδο το υπουργείο Υγείας διαπραγματεύεται για την αποζημίωση μιας επαναστατικής θεραπείας που «παγώνει» τη νόσο. Η θεραπεία αφορά το 90% των ασθενών παγκοσμίως και έχει πολύ μεγάλο ετήσιο κόστος. «Τη στιγμή λοιπόν που δίνουμε τη “μητέρα των μαχών” της πρόσβασης σε μια τέτοια θεραπεία, ώστε να προλάβουμε να μην χάσουμε ούτε έναν ασθενή, ήρθε ο κορονοϊός. Απειλεί την ζωή μας τόσο άμεσα, όσο και έμμεσα με τυχόν καθυστέρηση ή αναβολή της έγκρισής της».
Η καθημερινότητα των ασθενών με Κ.Ι. δεν άλλαξε με την έκρηξη της πανδημίας. Σε όλη του τη ζωή, εξηγεί ο κ. Κοντοπίδης, παίρνει παρόμοια μέτρα προφύλαξης. Του ζητάω να μου περιγράψει τι ακριβώς σημαίνει αυτό. «Οι ασθενείς με Κ.Ι. απαγορεύεται να ερχόμαστε σε επαφή μεταξύ μας –όχι με τον υπόλοιπο πληθυσμό– για να μην ανταλλάσσουμε στελέχη ενός μικροβίου που εγκαθίσταται μόνιμα στον οργανισμό μας. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησε και η σχετική ταινία Five feet apart, που περιγράφει τη ζωή δυο ασθενών με Κ.Ι., με τον τίτλο να αναφέρεται στα δύο μέτρα (πέντε πόδια) ελάχιστης απόστασης που πρέπει να τηρούμε μεταξύ μας», λέει, προσθέτοντας ότι εκεί θα δει κανείς τους κανόνες που ακούμε καθημερινά από τον ΕΟΔΥ
Πάντως, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες οι ασθενείς με Κ.Ι. συνεχίζουν να αθλούνται κανονικά, μου εξηγεί. Και φέρνει ως παράδειγμα μια αθλητική εκδήλωση του ΠΣΚΙ με τίτλο Breath unlimited || Be safe, stay fit, have fun. Παίζαμε ποδόσφαιρο προστατευμένοι μέσα σε φουσκωτές διάφανες μπάλες. Είμαστε λοιπόν ευάλωτοι μεν, εκπαιδευμένοι δε, σε κάτι τόσο πρωτόγνωρο που δυσκολεύει τον υπόλοιπο κόσμο».
«Αν με ρωτούσες πιο προσωπικά, θα σου έλεγα ότι “παίζω και εντός έδρας” και έχω πλέον παρέα σπίτι, όλους εσάς. Αυτό καθώς τα δυο τελευταία χρόνια, για να προστατευτώ από τις ιώσεις και την εποχική γρίπη δούλευα κυρίως από σπίτι με τα επαγγελματικά ραντεβού να είναι πολλές φορές σε ανοιχτό χώρο», μου εξηγεί. Ακόμη και τον χειμώνα. Και τώρα πια, μου λέει, δεν χρειάζεται να εξηγεί γιατί προτάσσει το χέρι σε σφιγμένη γροθιά, σαν ράπερ, αντί να κάνει χειραψία.
«Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει ακριβώς τι διακυβεύεται», μου λέει όταν αναρωτιέμαι τι σκέψεις περνούν από τον νου του όταν βλέπει στις ειδήσεις γεμάτες παραλίες ή κόσμο να φεύγει για τα νησιά. Τι διακυβεύεται; Όσα θα ακούσω από τον Δημήτρη Κοντοπίδη από αυτό το σημείο και πέρα, διαβάζονται δύσκολα. Δεν έχω παραλείψει να μεταγράψω ούτε ένα και: «Σημασία έχει το πώς πεθαίνεις και επιτρέψτε μου να σας καταθέσω μια εικόνα που είναι βίωμά μας από μικρά παιδιά, κατ’ επανάληψη.
Όπως προανέφερα οι ασθενείς με Κ.Ι. καταλήγουμε από αναπνευστική ανεπάρκεια. Όταν φτάσουμε στο αρχικό της στάδιο, χρειαζόμαστε οξυγόνο για κάποιες ώρες τη μέρα, μέχρι να φτάσουμε να το έχουμε όλο το 24ωρο και να καθηλωθούμε στο κρεβάτι.
Το επόμενό μας στάδιο, είναι η συσκευή οξυγόνου peep σαν την biPap που έχουμε ακούσει στις περιγραφές ασθενών με COVID-19 από Ιταλία και Κίνα. Επειδή ο πνεύμονάς μας έχει σχεδόν κολλήσει και δεν ανοίγει να κάνεις εισπνοή, η biPap δεν παρέχει απλά οξυγόνο, αλλά είναι σαν κομπρεσέρ που προσπαθεί να στον ανοίγει με το ζόρι, ώστε να μπει αέρας, με κάθε ανάσα. Βρίσκεσαι σε ένα μόνιμο στάδιο πνιγμού, ανεβαίνει το διοξείδιο όπου σε κάνει να νιώθεις το κεφάλι σου να πάει να σπάσει και έχεις παραισθήσεις σε μια διαρκή κρίση πανικού.
Συνήθως αντέχουμε ελάχιστες μέρες μέχρι να έρθει το τραγικό σημείο του απόλυτου πνιγμού. Γίνεσαι μπλε, μέχρι να λιποθυμήσεις από ασφυξία και εκείνη τη στιγμή παρακαλάς να σου κάνουν αναισθησία, για να μην υποφέρεις. Τότε είναι που ο αναισθησιολόγος σε διασωληνώνει ώστε να αντέξεις λίγες μέρες –φυτό πια– σε μηχανική υποστήριξη. Από τη στιγμή που διασωληνωθούμε, ποτέ δεν επιστρέφουμε, σε αντίθεση με έναν υγιή που θα μπορέσει να επανέλθει.
Αυτό όμως είναι το καλό σενάριο, γιατί υπάρχει και κακό: Είναι τραγική η στιγμή όπου βλέπεις ένα νέο παιδί άλλοτε στα 18, άλλοτε στα 20 –μιας και καταλήγουμε σε νεαρή ηλικία– να χτυπιέται στον τοίχο από τον πνιγμό – να πετάει τα καλώδια τραβώντας τους ορούς, μέχρι να σωριαστεί από καρδιακή προσβολή στο πάτωμα. Αυτή είναι η διασωλήνωση που την ακούμε να περιγράφεται σαν κάτι απλό στα δελτία ειδήσεων.
Αν λοιπόν ισχύσει το κακό σενάριο και γεμίσουν οι ΜΕΘ χωρίς να υπάρχει κρεβάτι, αυτό που περιέγραψα θα το ζήσουν οι ευπαθείς ομάδες, στο σπίτι μόνοι. Και για να είμαι πιο ακριβής, μπορεί να το ζήσει ο παππούς ή η μητέρα σας μπροστά σε όλη την οικογένεια, χωρίς να μπορεί κανείς να τους ανακουφίσει. Το χειρότερο λοιπόν είναι, να βλαστημάς από τους πόνους, αβοήθητος, τη στιγμή που ξεψυχάς».
Ο Δημήτρης Κοντοπίδης μου εξηγεί ότι «Αυτή είναι και η καμπύλη “flatten the curve” που ζητάμε να επιμηκύνουμε». Ώστε να προλάβει το σύστημα Υγείας να απορροφήσει σταδιακά, τα κρίσιμα περιστατικά. «Να προλάβεις να έχεις κρεβάτι στην ΜΕΘ ώστε να σε φροντίσουν και αν δεν μπορούν να σε σώσουν, να “φύγεις” ειρηνικά. Αυτές οι εικόνες μου έρχονται στο μυαλό, όταν κάποιοι, είτε από ελαφρότητα, είτε από άγνοια και στην χειρότερη από προκλητική αδιαφορία, γίνονται απάνθρωποι. Γιατί περί αυτού πρόκειται».
Για τη στάση της Εκκλησίας ζήτησα και τη γνώμη του Δημήτρη Κοντοπίδη, επίτιμου προέδρου του Πανελληνίου Συλλόγου Κυστικής Ίνωσης. «Αυτό που είπα και στην μητέρα μου μιας και είναι θρησκευόμενη, είναι το εξής: Η πίστη είναι θέμα του καθενός. Η συνάθροιση σε κλειστό χώρο εν μέσω πανδημίας είναι απειλή για την δημόσια υγεία. Αυτό, είναι πραγματικότητα για όλους, ανεξάρτητα από το αν πιστεύεις και σε ποιον θεό», απάντησε ο 38χρονος άντρας. «Η γιαγιά μου, όταν είναι άρρωστη, ακούει την λειτουργία από το ραδιόφωνο. Ποιος ο λόγος λοιπόν να μην προσευχηθεί όποιος θέλει από το σπίτι, όπως κάνουν και οι ερημίτες μοναχοί, προστατεύοντας τον εαυτό του και κυρίως τους άλλους; Αν θυμάμαι καλά, το σώμα μας είναι “ναός του θεού” και οφείλουμε να το προστατέψουμε. Εξάλλου η προστασία του συνανθρώπου μας, δεν είναι υπέρτατη πράξη αγάπης που είναι και η βασική διακήρυξη της χριστιανικής πίστης;».
Ολόκληρη την συνέντευξη μπορείτε να την δείτε στο inside story εδώ
